Tijden veranderen...

Een paar zaterdagen terug merkte mijn pa op dat er toch heel wat veranderd was op gebied van uitgaan. Mijn zus (10 jaar jonger) en ik zaten ...

Een paar zaterdagen terug merkte mijn pa op dat er toch heel wat veranderd was op gebied van uitgaan. Mijn zus (10 jaar jonger) en ik zaten te antwoorden op de één na de andere sms van onze respectievelijke vrienden. Waar zouden we die avond naar toe gaan en met wie? Gelijk heeft hij wel, mijn pa. Toen ik nog op de schoolbanken zat, zoals zij, wist ik al weken op voorhand waar ik naar toe ging. Maar wat wil je? Ik moest onderhandelen met beide ouders, vervoer regelen (ik had geen oudere vrienden met een auto, wel een fiets waar ik zonder problemen kilometers mee aflegde, maar ook dat was onderhandelen), mijn zakgeld strategisch spreiden over zoveel mogelijk weekends (nog meer diplomatieke betrekkingen), het uur om thuis te komen (maar dat is redelijk vlug afgeschaft),… Zaterdagnamiddag was alles dan ook al lang in kannen en kruiken, kaart op zak,… Gelukkig maar, want telefoneren was bij ons thuis aan strikte regels gebonden. Tot ik twaalf jaar was, hadden we zelfs geen telefoon!

Nu zaterdag doe ik het nog eens op die manier. Het is nu woensdag, ik weet al waar ik naar toe ga (Poplife, eeuwen geleden, maar twee gratis kaarten*), met wie (bevriend koppel dat nog wel eens uit de bol wil gaan en ik al veel te lang niet meer heb gezien), wanneer (afspraak in het café),…
Allez, bijna zoals tien-twaalf jaar terug, geen houthakkershemden of vormeloze t-shirts, geen combats (grunge l’oblige), andere muziekstijl... en waarschijnlijk hebben ze ook geen zuipkaarten. Maar ik kan wel een hele week uitkijken naar zaterdagavond, want dan ga ik dansen!!! Heel de nacht, tot het ochtendgloren...


*geluk in het spel, ongeluk in de liefde?

You Might Also Like

0 reacties