Si tout est moyen, si la vie est un film de rien, ce passage-là était vraiment bien, ce passage-là était bien…
Het is de eerste keer dat dit stukje uit le baiser van Alain Souchon me opvalt. Het is nochtans een liedje dat ik vaak beluister, de titel vergeet ik meestal (zoals met zoveel liedjes), voor mij is het dat liedje over Adamo, aardbeien aan de Belgische kust en gedurfde kussen van een onbekende.

Je chante un baiser
Je chante un baiser osé
Sur mes lèvres déposé
Par une inconnue que j'ai croisée...

Ik kwam hem niet tegen op een winterse dag aan de Belgische kust, maar op een ordinaire datingsite. Modern times, zucht. In zijn keuken keek ik toe hoe hij kookte, het contrast met het virtuele kon niet groter zijn. Geen gegoochel met woorden omgezet in nulletjes en eentjes verstuurd met duizelingwekkende snelheden via een wirwar van kabels, maar het langzaam transformeren van voedingsproducten in chocoladetaart of een heerlijke pasta. Koffie, rode wijn, in heel aangenaam gezelschap.
Onze levens kruisten kort maar intens. No regrets, ook al zal niet iedereen die mening delen. Ons leven mag dan al een film zijn, we schrijven in grote mate mee aan het verhaal. En net zoals in de films is het niet altijd meteen duidelijk waarom iets gebeurt of juist niet. Pas later vallen de puzzelstukjes in elkaar. Deze passage is zeker niet geworden wat we er beiden van verwacht hadden, geen enkele regisseur voorziet zo’n wervelwind van emoties.
Via de virtuele wereld sijpelen er berichtjes binnen. Je hebt je weg teruggevonden, en daar ben ik blij om, zonder melig te doen, nu ikke… De storm is gaan liggen, tijd voor de lente…


P.S. bedankt voor de boekentip!